Төөрсөөр төрөлдөө

Хүүгийн нэр Өнүр Пачиони. Энэ нь түүний мэдэх ганц л нэр. Гэвч өөрийгөө Пагмын Өнөрбат гэдгээ мэдсэн түүхийг ийнхүү тэмдэглэлдээ авч үлдсэн минь одоо таны гар дээр очиж байна.

1990 оны намар, цаг ороо бусгаа, эдийн засгийн уналт, зах зээлийн нээлт гээд элдэв урьд хожид үзэгдээгүй зүйлүүд зэрэг зэрэг давхцаж хорвоо орвонгоороо эргэж байсан цаг. Пагма Төрөө хоёр хамт аж төрж эхэлснээс хойш таван жил өнгөрчээ. Хоёр охины аав ээж ч болж амжиж. Нөхөр Төрөө төв музейн тайлбарлагч ажилтай тул хэлний мэдлэгтэй нэгэн. Алтны дэргэдэх гууль яаж ч зүгээр байхав, шаргалтаж эхнэр нь Баянгол зочид буудлын ресторанд үйлчлэгчээр ажилд оржээ. Амьдрал өнхөрдгөөрөө өнхөрч, цаг хугацаа нисдэгээрээ нисч байсан энэ намар амьдрал өөрчлөх чухал мөчийн чинээ хэн бодоо аж. Баянголд дандаа буудаг нэгэн буриад хүүхэн Пагматай их л дотносог яриа монгол, орос, англи аль ч хэлээр үүсгэх аж. Мөн цайны мөнгө ч харамгүй үлдээх атал гар дээрээ хүлээн авах тохиолдол нэг ч гарч байсангүй. Гадаадад бол ингэхгүй дээ гэж бодож амжив. Бодлыг нь таасан мэт дараагийн өдөр өнөөх бүсгүй их л нухац царайлан нэг зүйлийг чухалчилж асууж. Чи Итали оронд явж ажилламаар байна уу гэж асууж билээ. Ийм асуулт тавьсан дээр нь шүүрэн авч ярьдаггүй монгол хүний нэрэлхүү зан гозойтол гарч, монголдоо сайхан амьдарч байхад би Италиар ч яах билээ гэж төвөгшөөлөө.

Сайн бодоорой. Нөхөртэйгөө ч зөвлө. Их чухал шийдвэр шүү. Маргаашнаас хариугаа хэлнэ биз гээд их соёлтойгоор ширээгээ орхин одлоо. Энэ мөчөөс хойш тухайн бодол ч Пагмын толгойноос үл салваа гэж. Гэртээ харьсан ч яаж яриагаа эхлэхээ үл мэдэн хэсэг саатав. Тиймээ, буудалд буудаг үйлчлүүлэгч нарынхаа тухай ярьж байхдаа цухуйлгахаар шийдэв. Ийнхүү яриа ч шувтарт буриад хүүхний саналыг хэрхэн хүлээж авснаар яриагаа өндөрлөв. Мэдээж өдөржингөө сэтгэл догдолж байснаа хэлээгүй ч Төрөө юу эс андхав. Бодолд дарагдан хэсэг сууснаа “За яахав, маргааш хоёулаа очиж уулзъя” гэснээс өөр зүйл хэлсэнгүйгээр тогтохгүй юу ч болоогүй юм шиг хийж байснаа үргэлжлүүлэн сууна. Маргааш ч санасныг бодвол хурдан болж шийдвэрээ ч шуурхай гаргасан ч нэг л асуудал санааг нь их зовоож байв. Гэр бүлээ цуцлуулан Родриго Пачиони гэдэг хүнтэй суусан гэж бичиг баримтаа бүрдүүлэх байлаа. Буриад хүүхний зуурдаар өөд болсон нөхөр ч гэж хэн таахав дээ. Зардлын мөнгө хэрэгтэй тул Төрөө өөрийнхөө цуглуулсан ховор бүтээлүүдээ харамсан байж гадны жуулчдад атгуулав. Ээ дээ бид хараа муутай юм уу эсвэл амьдрал биднийг хараа муутай болгоод байна уу? Хааяа ч тунгаахад илүүдэхгүй. Ийн 11-р сарын 9-ний өдөр Буянтухаагаас Москваг чиглэн нисч, тэндээс Миланы зүг шулуудах байлаа. Биеэ бодоорой миний хөгшин гэхээс өөр үг Төрөөгийн амнаас үл гарна. Ядаж хайртай шүү гээд сэтгэлийнхээ үгийг хэлж болдоггүй энэ монгол бүрэмгий занг одоо яая гэхээс. Хилийн дээсийг анх давсан Пагмын хувьд ч Москва, Милан хотууд нүдний мэлмийг нээх аж. Хорвоод ийм гайхамшиг бас байхаа хэмээн бодож шүтэж хэзээ нэг Улаанбаатар минь ийм болох бол гэж бодлогоширно. Миланд ирсэнээс хойш хэлний үнэгүй курст явж нэг зоогийн газар аяга угаагчаар ажилд орсноор шинэ амьдрал эхэллээ. Хэдэн лира (тухайн үеийн Итали мөнгө) олж нөхөр хүүхдүүдээ татаж авах санаатай тул шургуу ажиллах авч ажил нь ихэснэ үү гэхээс цалин нь үл өсөх аж. Монголд ингэж ажиллаж үзээгүй түүний хувьд хэцүү байв ч гэр бүлийнх нь зураг түүнд хүч өгдөг байлаа. Буриад бүсгүйн хувьд бизнес нь ч цэцэглэж байлаа. Тэрээр Пагмын сэтгэлээр унах үеийг тэсэн ядан хүлээх аж. Гэвч бизнест тэвчээр гол нь гэдгийг хашир тэр юу эс андхав. Эрчүүлийн таашаалыг тайлах газар нээгээд хэдэн жил ч өнгөрч, их олон бүсгүйчүүдийн амьдралын замыг өөр зүг залж дээ. Энэ нь ч хуулиар батлагдсан үйлчилгээ тул хэвийн үзэгдэл болж дээ. Энэ өдөр Пагмын ажлыг зүглэн Фиат хөлөглөн очиход Пагма ч их баяртай угтлаа. Тэр орой хоёул жаал вино шимэн хуучлан суулаа. Пагма ч сэтгэлээр унаж байгаагаа ч нуусангүй илэн далангүй ярилаа. Буриад бүсгүйн хүсэн хүлээсэн мөч өөрөө гүйгээд ирэх нь тэр, зөөлрүүлэн өөрийнхөө саналыг ч хэлэх нь тэр. Энэ л үе Пагмын нүдийг нээж, уян цайлган хоёр нүднийх нь цаана харгис хэрцгий нуугдаж байсныг харуулж өгчээ. Юу гэнээ гээд шууд өндийх гэснээ өөрийгөө цэгнэж хариуг нь дараа хэлж болох уу гээд сууснаа гэнэт өгүүтэс нь хүрлээ. Бие засах өрөөнд ороход нь туслах зуураа энэ бүсгүй давхар биетэй байж магадгүй хэмээн бодох зуур авхуулах бол асуудал биш гэдгийг ч давхар тунгаав. Пагма ч бас өөрийгөө гадарлан, юу ч хийхээс буцахгүй энэ хүнд яаж мэдэдүүлэхгүй байх вэ хэмээн өрсөн бодох, огих хоёр зэрэгцлээ. Ээ дээ эх хүн илүү хүндийг үүрдэг гэж юутай үнэн. Пагма ам ангайлгүй чимээгүй байсаар гэртээ хүргүүлэн, эргэж ч харалгүй чигээрээ өөрийнхөө өрөөг чиглэн алхлаа гэж. Харин нөгөөдхийн хувьд юу толгойд нь эргэлдэж буйг уншигч та бараг л таамаглан дургүй хүрэн суугаа биз. Тиймээ бүхэл бүтэн эмнэлэг авчрахаас буцахгүй хүүхэн билээ. Ээж минь охиндоо туслаач гэж шивнэж, орондоо мэгшин уйлах энэ бүсгүй бол Пагма ажээ. Уйлсаар сөөнгөтөн сүүлдээ дуу ч гарахаа байж, нулимс л бөндөгнөн урсах аж. Нэгэнт өөрийгөө хүүхэд тээж байгаагаа мэдсэн тул ер нь явъя гэж сэтгэл шулуудаж, байгаа хэдхэн зүйлээ баглан жижиг чимдаанд хийгээд арын хаалгаар үүр цайхын өмнө гарах энэ мөчид буриад бүсгүй хоёр эмчийн ирэх замдаа явж байлаа. Пагма ч тэр чигээрээ хот хоорондын автобусны буудал руу яаравчлан, хамгийн түрүүний автобусанд шууд харайлган орлоо. Хаашаа, хэр удаан явах нь гол биш байлаа, эндээс аль болох хурдан зугатмаар байсан нь тэр бөлгөө. Сүүлийн буудал болох Лавашей тосгонд ирсэн түүх ийн эхэлсэн юм. Лавашей тосгон Итали, Франц, Швейцари гурвын уулзвар хэсэгт нутагтай, уулаар бүрхэгдсэн, ногоогоор хучигдсан, цөөхөн хүн амтай үзэсгэлэн төгс газар аж. Франц нэртэй энэ газар ажиллаж, амаржиж хүүтэй болсон Пагма хүүдээ Өнөрбат гэсэн нэр хайрлав. Гэвч бүгд л Өнүр гэх аж. Ганцаараа хүүхэд өсгөх амаргүй ч амьдардаг айлын эмгэний хүчээр амьдрал урагшилсаар.

2 жилийн дараа...

Хүү ч хоёр ой хүрч овоо хүний төрхөө олжээ. Тэр байтугай эмгэнтэй юм ярина гээд л бодчих. Даанч монгол ойлгохоос биш “ээжээ” гэхээс өөр үг амнаас үл гарна.

Төрөө эхнэрээсээ сураг тасраад хоёр жил хагас болсон тул “амьд байдаг байгаа?” гэж бодсоноо муу ёрын юм бодох гэж тэнэг толгой гээд ажлын зүг алхлаа.

Ажил дээрээ завгүй байсан Пагма цагдаа нар ирж байсныг анзаарсангүй. Цагдаа, Миланы цагдаагийн тэмдэгтэй машин энэ хавийн хэдхэн хүмүүсийн анхаарлыг татаж циркийн тоглолт ирсний даатай л юм болж байх шиг. Түүнд буриад хүүхэн гомдол гарган хайлгасны эцэст олж буй нь энэ. Цагдаа нарт ч их л сүр бадруулан гавлан машинд суулгалаа. Үүгээр түүний Итали дахь амьдрал дуусч монгол руугаа албадуулан буцах нь тэр. Өнөрөө Италийн иргэн тул ээжийн хамт явахгүй бөгөөд хүүхдийн асрамж руу аваачих тул эмээд найдан үлдээхээс өөр арга үгүй хоцорлоо.

3 жилийн дараа ирсэн эхнэрээ санасан Төрөө болон түүний хоёр охин нь ээжээ хүлээж ядан тосч авлаа. Санасан сэтгэлийн догдлол нулимс урсан гарах бөлгөө. Хорвоод үүнээс илүү аз жаргал гэж үгүйг Төрөө Пагма хоёр сая л ойлгон дахиж л ийм алдаа хийхгүй юм шүү гэж Төрөө ч дотроо андгай тавилаа. Энэ өдрөөс эхлэн Төрөөгийн гэр бүл аз жаргалаар бялхаж амьдрал ч өөрөөр эргэжээ, гэвч ард үлдсэн хүүгийнхээ тухай ам нээсэнгүй сэтгэлдээ хав дарж нуусан байлаа. Ажилд ч орж, амьдрал ахуй нь ч дээшилж эхэлсэн ч заваараа Герман, Италийн элчин сайдын яамдаар хаалга татах нь бий. Виза авах хүсэлтэй хүмүүсийн тоо дэндүү олон болохоор түүний асуудлыг тогтож сонсох хүн олдохгүй хэцүү үе байлаа. Зарим таньдаг хүмүүс түүнийг харж амжсан үедээ нөхөрт нь дуулгаж хоёр хүний дунд илжиг болон жороолно. Дараа нь бүүр яасан, юу болсон гээд гэх мэтчилэн асуултаар бөмбөгдөж хүний амьдралд хоншоороо чихэн хүндрэл учруулна. Төрөө ч ухаантай залуу тул элдэв зүйл асууж Пагмын санааг үл зовооно. Цаг нь ирэхээр надтай ярина биз хэмээн айжуу тайвуу байх аж. Амьдралын савны ёроолыг шавхаж үзсэн Төрөө Пагма хоёрын хувьд амьдрал дэндүү үнэтэй байлаа.

Өнүр хүүгийн хувьд амьдрал үргэлжилсээр л. Эмээ ч байдлыг ойлгосон тул хүүг өөр дээрээ байлгаж болохгүй ээ гэдгийг гадарлажээ. Нэг л өдөр цагдаа нар хүүхэд хулгайлсан хэргээр гүдэрнэ гэдгийг хөгшин толгой юу эс андах билээ. Ээ дээ тэр үеийн хахуульд автсан Итали гэж хэцүү шүү. Тиймд ч Өнүрийг сүмд хүргэж өгсөн нь дээр байлаа. Сүмийн амьдрал Өнүр Пачионий амьдралын чухал хэсэг болсон нь энэ билээ. Сүм дундаж зууны нандин уран бүтээлүүдээр дүүрэн гэдгийг Европийн аль ч оронд очиж үзсэн хүн болгон мэдэх билээ. Хүүгийн билгийн нүдээ нээхэд нь эд тус болсон байх. Бас уран зурагт дуртай аавынх нь ген ч байж магад. Юутай ч хүүг өөрийн эрхгүй цаас харандаа нийлүүлэн суухад хүргэсэн байлаа. Тэгэхэд тэр 6 настай байлаа. Ерөнхий боловсролын хичээлүүдийг жирийн багш нар зааж, харин шашны хичээлүүдийг сүмийн лам нар заадаг байлаа. Ирээдүйн том том лам нар нь эндээс л төрдөг болох нь ойлгомжтой. Заримдаа мөргөлийн цагаар зурж суугаад жавтий хүртэх нь ч бий. Бүх бурхдыг харан зурж, заримдаа нэг эмэгтэйг зурах аж. Гагцхүү хэн болохыг нь үл мэдэх тул эм бурхдын нэг гэж ам таглана. Гэлэнмаа нар ч ээжийгэ зүүдлээд байгаагий нь юу эс андах билээ. Энэ нь ярилцаж үл болох сэдэвт хамаарагдах тул хэн ч түүнтэй ярилцахыг үл оролдоно. Учир нь ярих үед хүүхдийн зүгээс гарах асуултуудад гэлэнмаа нар хариулт байхгүй болохоор тэр шүү дээ. Заримдаа тэнгэрт одсон гэж худал хэлэхээс өөр аргагүй байдалд хүргэнэ. Хэзээ ч худлаа хэлэхгүй гэж бурхандаа мөргөдөг тэдний хувьд нүгэлийн жин нь ихэссээр л. Хичээлдээ тун авъяастай тул Өнүр хүү ч Герман, Итали, Франц, Англи хэлээр төвөггүй ойлголцдог болсон тэр жил 13 нас хүрчээ. Зурах чадал чансаа ч өндөрсч түүнийг Франц руу уралдаанд явуулсан тохиолдол ч гарч байлаа. Ирэхдээ их баяр дүүрэн тусгай байрын диплом авчирсан бөгөөд түүнийгээ дэрэн дороосоо үл салгана. Ийнхүү бяцхан хөвүүний авъяас тодорч Итали, Франц, Их Британиар түүний бүтээлүүдийн тухай яриа гарч эхэлсэн гэдэг. Английн хатан хаан хүртэл өөрийнхөө хөрөг зургийг зуруулсан гэдэг яриа бий ч батлах зураг, мэдээ үгүй тул үнэн худлыг үл мэднэ. Олон их сургуулиуд ч хүүг сонирхож эхэлсэн нь хүүг ирээдүйд хэн болохыг урьдчилан тааварлах мэт. Алдар сургуульд алдар авчирдаг тул бүгд л булаалцалдан байх шиг. Ээ дээ хаа сайгүй бизнес болсон цаг хойно доо. Хүү 15 хүрдэг жилээ Ромын Их сургуулийн хаалгаар орон анхныхаа өдрийг эхэлжээ. Энд алдарт зураачдын эх хувилбар зурагнууд энд тэндгүй байх, яаж зурсныг нь гайхах, алмайрах зэрэгцэх шиг. Диваажин гэж л энэ байх даа гэж бодоод тээж дүүрэн амьсгаа авлаа. Өөрийнхөө бага байхдаа зурсан зурагнуудаа хадгалсан тул хааяа зурган дээрх бүсгүй хэн юм бол гэж эргэцүүлэх үе гарах нь хааяа тохиолдох аж. Ай даа амьдрал нууцаар дүүрэн гэж, юу зурснаа үл мэдэх үе хүртэл гарах юм даа. Уран зургийн ертөнцөд төөрсөн тэр цаг хугацаа хэрхэн өнгөрч буйг үл анзаарах бөлгөө. Нэг л мэдэхэд 2 жилийн хугацаа салхинд хийссэн өд адил өнгөрч дээ. Өнүрийн авъяас, нэр хүнд ч давхар өсч, түүнээс зөвлөгөө авах хүмүүс нь оюутнаар эхэлж зарим багшаар төгсгөвөр болох жишээтэй. Өндөрлөгт хүрэх үүд ийм амархан нээгддэг гэж үү? Итгэмээргүй зүйл байж дээ 10 жилийн өмнө. Зуны амралт ч эхэлж одоо ч харин дураараа зурна шүү гэсэн бодол толгойд эргэлдэнэ. Хэсэг найз оюутнуудыг ирэх хүртэл түүнд зунаа хэрхэн өнгөрөөх тодорхой төлөвлөгөө үгүй байлаа. Тэдний санаа сайхан зүйл байсангүй ээ, өөр тийш явж өөр шинэлэг сонин зүйл зуръя гэсэн бодол байлаа. Өнүрийн уламжлалыг эрхэмлэдэг бодлоос тэс өөр бодол байлаа. Бээжингийн 2008 оны олимптой холбогдуулан Италиа орноо дэмжих зорилгоор Хятад орныг чиглэн тэр орныг урлан дүрсэлье гэсэн бодол анхандаа түүнд таалагдаагүй ч Ази тивийг мэдэхгүй түүнд очиж үзэх сонирхлыг төрүүлэв. 8-р сарын эхээр явахаар бүгдийг захиалахдаа очихдоо онгоцоор биш галт тэргээр явахаар төлөвлөв. Онгоцоор ниссэн нь хямдхан байсан ч газраар явсан нь нүд гярхай тэдэнд илүү үнэтэй байлаа. Буцаж ирэхдээ шууд нислэгийн билет бэлтгэлээ. Аялалд гарахад сарын хугацаа үлдэх тусам хүлээн ядан хүлээх аж. Зарим үед нисэн одох цаг хугацаа заримдаа зогссон мэт үл явах бөлгөө. Хүний хүсэл хясал хоёр байнга хослох аж. 200 жилийн настай хуучин байшингийн 2-р давхар дахь байрны нэг өрөөг хөлслөн суудаг Өнүр сарыг хийж гавьсан зүйлгүй үдлээ. Ээх, сүмийнхээ ачийг хариулж дийлэх болвуу гэж хааяа бодох авч залбирахаас өөр юу хийж чадах билээ. Их сургуульдаа урилгаар орж, бусад зардлыг нь сүм төлөх бөлгөө. Сайн хүнийг сайн үйл дагах бөгөөд хүссэндээ хүрэхэд нь байнга дэмжих аж. Аян замын өдөр ч ирж бага сага хувцас, зургийнхаа хэрэгслүүдийн жижиг цүнхийн хамт бэлдсээр, нэг бүсгүй, хоёр залуугийн хамт алсын Хятадыг зорин Австрь, Герман, Польш, Беларусь, Орос, Монголоор дамжин явах аялалд гарч, зургийн апарат бэлдэн цаас харандаагаа хурцлан нэг ч зүйлийг гээхээргүйгээр гарч билээ. Гэгэлзэх сэтгэл ээ гэж. Европийн гоо үзэсгэлэнг Оросын онцлогтой нь хамт, Азийн агуу нууцыг нээхээр гарлаа. Өдөр хоног ч гал тэргэнд бүүвэйлэгдэн хурдан өнгөрч дээ. Австрь орны хуучин цамхгууд, Германы агуу уудам нутаг, Польшийн газар тариалан, Оросын онгон нутаг гээд энэ бүгдийг нэг долоо хоногт туулахад түр ч зогсдог болоосой гэсэн хэсгүүд зөндөө байлаа. Гал тэргэнд явах нь Өнүр болон цуг аялагч нарт их таалагдсан бөгөөд цагийн зөрүү үл мэдэрнэ. Амьдралдаа анх удаа хөдөлгөөнт хөдөлгүүрт амьдарч буй нь тэр. Тийнхүү Монголын хил гарах өдөр ирэхэд сэтгэл үл тогтон түүний дотор буцлах аж. Яагаад гэдгийг үл мэдэх авч ямар нэгэн зүйл татаад байгааг мэдэрчээ. Нүцгэн шаргал талыг харсан тэр өөрийн эрхгүй нулимс унагах авч нууж амжив. Найз нар нь ямар ч царай муутай газар вэ гайхах шалтгааныг олигтойхон ургамалшуу юмгүй нүцгэн элсэн тал өгөв. Элсний нүүдлээ гэж хойд хилийн зааг хүрсэн байх шиг. Нэг өдөр улсынхаа нэрийг “Говь” гэж өөрчлөх цаг ирэх вий. Тэд нар ч удалгүй өрөөндөө орсон ч Өнүр цонхонд наалдаастай зогссоор байх. Чигээр ганц замаар явсаар нийслэл хотод зогсолт хийхэд бохир утаа, ядарсан хүмүүсийн царай Милан хотыг дуурайсан мэт. Удалгүй Бээжингийн зүг хөдөлцгөөж нэг хоногийн дараа цагаан цамхгийн гаран Бээжинд ирвээ. Дэлхийн гайхамшгуудийн нэг байхаас өөр аргагүй юм гэж бүгд уулга алдацгаав. Хуучин соёл, шинэчлэл хоёрыг хослуулж чадсан азийн энэ оронд ирсэндээ сэтгэл дундуур байх аргагүй ажээ. Апарат дүүрэн зураг, цаас дүүрэн зураг, дуусгаагүй татлаа дүрслэлтэй уран бүтээлийн баялаг дүүрэн буцах өдөртэйгөө нэг л мэдэхэд золголоо. Харих хүсэл хэнд ч байгаагүй ч хичээл удахгүй эхлэх тул бүгд яарцгаав. Өнүрээс бусад нь буцах болж, залуу өөрөө үл мэдэх монголыг зорилоо. Энэ татах хүч бүхий нууцлаг орон руу 3 цаг л нисээд хүрлээ. Онгоц газардсанаас хойш инээмсэглэсэн хүн ховор харлаа. Гайхалтай, орон орны онцлог оо гэж. Юутай ч зочид буудалдаа буучихаад аялал зуучлалын компаний хаяг авч газарч олохоор гарав.

Оройхон Төрөөгийн гар утас хангинан, авбал дарга нь маргааш чамд ажил байна, өглөө эрт ирээрэй гэлээ. Төрөө ч ашгүй дээ ажил гарч байна гэж бодон эхнэртээ хэлэв. Монголчууд хоёр алтан медалаа баярлан тэмдэглэж байсан үед дээр нь ажил орж ирдэг, сайхан хэрэг. Маргааш сайхан өдөр байхнээ гээд томоо эвшээн эртхэн амаръя гээд ор чиглэв. Маргаашнаас Төрөө ажилдаа шууран орж, Гандан, өөр бусад сүмээс авхуулаад бүх л музей бунхан юу л байна бүхнийг ширхэгчлэн тайлбарлаж явлаа. Тэр байтугай Хар Хорин руу дагуулан эртний нийслэлтэйгээ танилцуулав. Гэвч тэдний дунд нэг л залуу их содон байх аж. Юм асуухгүй хэрнээ өөрөө нэг бүрчлэн харж тэмдэглэл хөтлөх нь түүнд нэг л дотно санагдав. Би залуудаа ийм л оюутан байсан сан гэж бодож амжив. Аялал дууссаны дараа Төрөө залууд санал тавин Их дэлгүүрийн үндэсний барааг үзэж сонирхуулъя гэвэл залуу ч дуртай байгаагаа илэрхийллээ. Үндэсний онцлог бүхий хээ хуар хосолсон шаазан эдлэл, хувцас, хөгжмийн зэмсэг, уран зураг гээд бүгдийг л тайлбарлан нүдийг нь нээж өгч билээ. Ээ агуу бүтээлүүд дээ гэж дотроо бодон, 90-ээд оны үед зарсандаа өөрийгөө буруушааж амжив. Харин таньдаг худалдагч бүсгүй “Та хүүтэй билүү” гэж хошигнох, үнэнээсээ хэлэх хоёрын хооронд үг хэлэн жуумалзах. Тийнхүү хоёул доош бууж гарцан дээр ирэн “За амжилт хүсье, үүгээр чи бид хоёрын зам сална” гээд “Нэр чинь хэн билээ, мартчихаж” гэж асуутал түүний араас “Төрөө” гэсэн танил дуу гарлаа. Тиймээ хань Пагма байлаа. Төрөө гэсээр дэргэд нь ирээд хэсэг алмайрснаа “Өнөрөө” хэмээн дуу алдлаа. Энэ ч бас танил хоолой байлаа.

What to do

I wish I could know what to do.
I am looking for the right exit.
I wonder if i could change anything.
I am not sure where the entrance was.

Trying to get back on life track
Got stuck in human traffic.
Figuring when the life was terrific
Found it now in the garbage bag.

How i am so selfish that
I use the words "I, my, me, mine and myself".
How i am so blind that
I can't see "We, our and us"

Now i am caught with
What i do, not what we do.
Now i am cursed with
What pain to choose, not happiness


What to do
What to do
What pain to choose.

Opposites I

Life is easy, tough at the same time,
Meanful, meanless at the same time,
Tasteful, horrible at the same time,
Joyful, painful at the same time.

People are smart, stupid at the same time,
Careful, careless at the same time,
Loving, hating at the same time,
Hopeful, hopeless at the same time.

World is being developed, destroyed at the same time,
World is being influenced by good, bad at the same time,
World is smiling, crying at the same time,
World is forgiving us, making us pay at the same time.

As I see, the opposites are the same.
As I manage my feeling, there is no overreaction.
As I write, opposites are the same.
As I lose my control, there is only bad influence.

I have good and bad in myself.
They are the same at the same time.
I have friends and enemies.
They are the same at the same time.

Am happy, sad at the same time.
Is joyful, painful at the same time.

Side Door

Success doesn’t come easy.
Sickness doesn’t go away fast.
There is no side door.

Life does go on tough.
Love does survive rough.
There is no side door.

But,
How easy to think there is one,
How naive to imagine there are some.
So,
How nice to wish there would be one,
How precious to ask if there could be one.

I wish I had the side door.
I’d go through my problems then.
If I solved them, I wouldn’t have any wishes,
Which don’t make sense any more.

I’d rather stay with my problems.
I have a wish.
I’d rather move on with them.
I have a dream.

And hope.